Zrozumienie rewolucji kwantowej
Kup książkę - Helgoand autorstwa Carlo Rovelli
Jaka jest fabuła powieści Helgoland?
Marzycielskie i liryczne studium fizyki kwantowej, Helgolanand (2021) jest ustawiony w roku 2021. Dziwny wszechświat subatomowy opisany w tej małej książce jest taki, w którym nic nie może być w pełni określone.
Kto czyta powieść Helgoland?
- Fizycy zainteresowani historią nauki, ale nie są profesjonalistami
- Aspirujący psychonauty, którzy chcą dowiedzieć się więcej o dziwnym świecie atomów
- Każdy, kto jest zainteresowany surrealistycznym spojrzeniem na rzeczywistość
Kim jest Carlo Rovelli i jakie jest jego pochodzenie?
Fizyk Carlo Rovelli jest szefem Grupy Badań Gravity w Center de Phéorique Théorique w Marsylii we Francji, gdzie pracuje jako fizyk teoretyczny. Wiele z jego dzieł, takich jak siedem krótkich lekcji na temat fizyki, rzeczywistość nie jest tym, co się pojawi, a kolejność czasu, była najlepszymi sprzedawcami w swoich dziedzinach fizyki.
Co dokładnie jest dla mnie? Spojrzenie na najnowsze osiągnięcia fizyki kwantowej.
Werner Heisenberg nie mógł przestać kichać latem 1925 roku, który był sezonem alergii. 23-letni naukowiec uciekł do Helgoland, niewielkiej skalistej wyspy na Morzu Północnym, aby złagodzić objawy gorączki siana. Zaczyna ostrożnie zastanawiać się nad atomami, gdy jest tutaj, w końcu może wziąć głęboki oddech. Jego odkrycia będą miały głęboki wpływ na fizykę i nasze rozumienie rzeczywistości. Notatki te oparte na doskonałym opowiadaniu fizyka Carlo Rovelli opowiadają o tym, jak odkryta i odkryta przez naukowców mechanikę kwantową. Przechodząc przez książkę, dowiesz się, co pomysły Heisenberga mówią nam o dziwnym i paradoksalnym świecie cząstek subatomowych, a zobaczysz, jak jego odkrycia odkryły problemy, które nadal zakłócają naukowców. Odkryj, w jaki sposób Hay Fever pomógł naukowcom odkryć fizykę kwantową, skoro rzeczy nie jest tak naprawdę obiektem i dlaczego multiwersum nie są wymagane w tych zestawach notatek.
Heisenberg był katalizatorem narodzin nowego i skomplikowanego obszaru badań znanych jako fizyka kwantowa.
Bycie młodym, ambitnym naukowcem na początku XX wieku było ekscytującym czasem na życie. Duński fizyk Niels Bohr odkrył dziwne zjawisko, które od dziesięcioleci zaskoczyło naukowców. Odkrył, że po podgrzaniu atomy wytwarzają światło przy określonych częstotliwościach, które są dla nich unikalne. Wzory te wskazują, że elektrony, małe cząsteczki subatomowe, które świstą wokół jądra atomu, tylko orbitę na pewnych odległościach od jądra atomu. Heisenberg jest zakłopotany, dlaczego tak się dzieje. Dlaczego elektrony powinny być ograniczone do niektórych konfiguracji orbitalnych? I dlaczego mieliby przeskakiwać między orbitami w szczególności mierzalne sposoby, jeśli nie są do tego wymagane? Zasadniczo chce lepiej zrozumieć fizykę skoków kwantowych. Najważniejszą lekcją, którą należy oderwać od tego: Heisenberg był katalizatorem narodzin nowego i skomplikowanego obszaru badań znanego jako fizyka kwantowa.
Był to dylemat, ponieważ naukowcy w tym czasie nie byli w stanie zrozumieć orbit elektronów lub skoków kwantowych, które wystąpiły między tymi orbitami. Dyskretne liczby są używane do wyjaśnienia ruchu cząstek w fizyce klasycznej. Liczby te wykorzystano do reprezentowania zmiennych, takich jak lokalizacja, prędkość i energia. Jednak nie można było ustalić tych czynników w przypadku elektronów. Naukowcy mogli zobaczyć zmiany w tych zmiennych, gdy elektrony wskoczyły między orbitami, a tym samym ograniczały swoje obserwacje. Ze względu na uniknięcie tej zagadki Heisenberg skoncentrował się na tym, co można zobaczyć, a mianowicie częstotliwość i amplitudę światła emitowanego podczas tych skoków kwantowych. Przepisał klasyczne zasady fizyczne i zastąpił każdą indywidualną zmienną tabelą lub matrycą, która reprezentowała wszystkie potencjalne zmiany, które mogą nastąpić na świecie. Jednak podczas gdy arytmetyka była bardzo złożona, wynik był dokładnie tym, co widział Bohr.
Drugi naukowiec, Erwin Schrödinger, przyjął podejście, które było nieco inne niż inne. Uważa jego, że elektrony nie były tylko zbiorem cząstek, które krążyły do jądra, ale że były to fale elektromagnetyczne, które się wokół niego przemieszczały. Był także w stanie dokładnie dopasować odkrycia Bohra, używając prostszej matematyki równań falowych. Był jednak problem. Fale są rozproszone, ale gdy elektrony są wykrywane przez detektor, są to wyraźnie zdefiniowane punkty lub cząstki, w przeciwieństwie do fal.
Jak możemy pogodzić te pozornie sprzeczne modele, które pomimo ich pozornej niezgodności zapewniają takie same wyniki? Max Born, trzeci myśliciel, był w stanie zapewnić rozwiązanie. Twierdził, że obliczenia fali Schrödingera stanowiły lepsze wyjaśnienie wyników pomiarów elektronów niż obliczenia matrycy Heisenberga, które tylko zapewniły szansę na takie obserwacje. Wydawało się, że w tej nowej fizyce kwantowej elektrony przeżyły w jakiś sposób jako fale, dopóki nie widzi ich zewnętrzny obserwator. Potem zatrzymają się w jednym miejscu. Spowodowało to nowe, kłopotliwe pytanie: dlaczego tak się stało?
W wyniku ich istnienia superpozycje budzą trudne kwestie dotyczące natury rzeczywistości.
Istnieje słynny eksperyment myślowy, który w sposób tłumaczy oszałamiającą dziedzinę fizyki kwantowej. Posiada kota w pudełku z załączonym dziwnym gadżetem. Po aktywacji emituje silnego środka uspokajającego, który pomaga spać stworzenie. Załóżmy, że gadżet jest aktywowany tylko wtedy, gdy nastąpi pewne zdarzenie kwantowe, takie jak rozpad atomu. Ponadto załóżmy, że równania Schrödingera przewidują, że to zdarzenie nastąpi w danym momencie z jedną na dwie szanse. W rezultacie nie będziemy wiedzieć, czy wydarzenie się wydarzyło, dopóki nie otworzymy pudełka. Kot wydaje się jednocześnie spać, jak i czujny.
Jest to określane jako superpozycja kwantowa i zdarza się, gdy dwie sprzeczne cechy są jednocześnie obecne w tej samej przestrzeni fizycznej. Ponieważ jest to słynne pojęcie do zrozumienia, fizycy i filozofowie zajęły dziesięciolecia, aby wymyślić zadowalające wyjaśnienie, jak to działa. Najważniejszą lekcją, którą należy oderwać od tego: w wyniku ich istnienia, superpozycje budzą trudne kwestie dotyczące natury rzeczywistości. Jest znany jako kot Schrödingera i służy podkreśleniu jednej z najbardziej podstawowych tajemnic fizyki kwantowej. Pomimo faktu, że superpozycje wydają się niemożliwe, naukowcy wykazali, że istnieją. Na przykład pojedynczy foton światła może wydawać się, że podróżował wzdłuż dwóch zupełnie różnych ścieżek! Istnieje wiele konkurujących teorii na temat tej dziwnej rzeczywistości, które często są określane jako interpretacje.
Idea wielu wszechświatów jest jednym z możliwych wyjaśnień. W tym modelu koncepcja tego, że kot jest zarówno śpiący, jak i obudzony, przenosi się do jego logicznego wniosku. W rezultacie, ponieważ szansa na nastawienie wyzwalacza wynosi jedną na dwa, oba zdarzenia występują, chociaż w oddzielnych ramach czasowych, jak pokazano powyżej. Jako obserwator żyjecie również w każdej z tych innych harmonogramów. W rzeczywistości, ponieważ istnieje nieograniczona liczba wystąpień kwantowych, w rezultacie istnieje nieskończona liczba harmonogramów lub wszechświatów.
Hipoteza ukrytych zmiennych, która jest interpretacją rywalizującą, pozwala uniknąć istnienia niekończących się wszechświatów poprzez odróżnienie fali Schrödingera od samej cząstki kwantowej. Zgodnie z tą teorią prawdopodobieństwo wskazane przez Schrödingera istnieje w prawdziwy sposób, którego jeszcze nie rozumiemy, pomimo faktu, że widoczny świat fizyczny ma tylko jeden kształt. W rezultacie, nawet jeśli obserwujemy tylko obudzonego kota, w naszej rzeczywistości istnieje możliwość śpiącego kota.
Istnieje jednak trzecia interpretacja, znana jako kwantowa bayesianizm lub qbism, która jest zupełnie inna. Zgodnie z tą teorią superpozycje i prawdopodobieństwa Schrödingera są niczym więcej niż informacją, a informacje te są tylko częściowo kompletne. Kiedy obserwatorzy otwierają pudełko i oglądają kota, uzyskują więcej wiedzy na temat sytuacji. W ten sposób obserwator tworzy rzeczywistość kawałek po kawałku, obserwując otaczający go świat. To jednak nasuwa pytanie, kim jest obserwator.
Interpretacja relacyjna przedstawia wszechświat, w którym wszystko zawsze się zmienia.
Zgodnie z zrozumieniem przez laika fizyki kwantowej superpozycje kwantowe utrzymują się, dopóki obserwator nie interweniuje i nie określi, co naprawdę się dzieje. W rezultacie elektron uderza w niezdefiniowanej chmurze prawdopodobieństwa, dopóki naukowiec nie będzie dostępny z detektorem elektronów i, poprzez obserwację, określi, gdzie naprawdę jest zlokalizowany elektron. Ale co jest z naukowcem, który czyni go tak wyjątkowym? Czy jest w niej coś, co przyznaje jej pozycję obserwatora z specjalnymi prawami? Jej płaszcz laboratoryjny, jej wyrafinowany sprzęt technologiczny lub bardzo obecność jako czujące stworzenie z możliwością widzenia, myślenia i świadomości są czynnikami w jej sukcesie. Prawda jest taka, że żadna z tych rzeczy nie istnieje. Obserwacja, zgodnie z relacyjną interpretacją teorii kwantowej, nie obejmuje widzenia w konwencjonalnym znaczeniu tego słowa. W rzeczywistości każdy rodzaj interakcji można uznać za obserwację.
Najważniejszą lekcją jest to, że interpretacja relacyjna przedstawia świat, w którym wszystko zawsze się zmienia. To trochę mylące, aby nazywać teorię kwantową jako „obserwację”, jeśli chodzi o nią. Rozróżnienie między światem fizyki a konkretnym tematem, często człowiekiem, który obserwuje ten świat z pozycji poza nim. Z drugiej strony relacyjna interpretacja fizyki kwantowej eliminuje tę różnicę. Zgodnie z tą koncepcją każda jednostka we wszechświecie jest zarówno obserwatorem, jak i obserwatorem oraz jest obserwowany, jak i obserwowany.
Kosmos jest wypełniony niesamowitą różnorodnością obiektów, od fotonów lub lekkich cząstek i tęcze po koty, zegary i galaktyki, między innymi. Żaden z tych podmiotów, które są często określane jako systemy fizyczne, nie może istnieć w próżni. Ciągle współdziałają ze sobą. W rzeczywistości to różnorodne interakcje między układami fizycznymi określają ich cechy. Jeśli coś nie ma żadnych interakcji z innymi rzeczami, nie istnieje w żadnym znaczącym sensie.
W ten sposób wszystkie cechy fizyczne, które są często określane jako informacje, są połączone ze sobą. Oznacza to, że zawsze są w strumieniu, pojawiają się i znikają w zależności od sytuacji. Jest to coś, co już wiemy, że jest prawdą w określony sposób. Jakość taka jak prędkość można odkryć tylko poprzez badanie związku między dwiema rzeczami. Kiedy spacerujesz po łodzi, twoja prędkość różni się w zależności od tego, czy mierzysz ją w odniesieniu do pokładu łodzi czy powierzchni oceanu.
Wyobrażanie świata jako nieskończonej sieci relacji, które tworzą atrybuty, może wydawać się rewolucyjna, ale tak naprawdę jest. Wróćmy do historii kota Schrödingera. Podczas gdy w pudełku kot śpi lub nie śpi w zależności od bliskości spustu, ale z zewnątrz kot nie wydaje się nie być. Oba te stwierdzenia są prawidłowe, ponieważ różne relacje powodują odrębne rzeczywistości, jak wcześniej wspomniano. Liczy się to, jakie zdarzenie relacyjne lub ramy odniesienia jest badane w danym momencie.
Model relacyjny upraszcza proces splątania kwantowego i usuwa jego mistykę.
Rozważ dwa fotony, które są w superpozycji kwantowej, w której są jednocześnie czerwone, jak i niebieskie. Nie możemy określić określonego stanu żadnego z nich, dopóki nie dokonamy obserwacji, tak jak nie możemy zidentyfikować ostatecznego stanu kota Schrödingera, chyba że dokonamy obserwacji. Niemniej jednak, ponieważ każdy foton ma dwa możliwe wyniki, każdy kolor ma 50 -procentowe prawdopodobieństwo pojawienia się, gdy jest widoczny. Wyślij jeden z tych fotonów do Wiednia, a drugi do Pekinu i zobacz, jak to idzie. Jeśli spojrzymy na foton wiedeński, zobaczymy, że będzie on wyglądał na czerwony lub niebieski. Udawajmy, że to kolor czerwony ze względu na ten przykład. Teraz, kiedy widzimy foton z Pekinu, powinno to być około połowy czasu trwania fotonu wiedeńskiego.
Jednak tutaj sytuacja zaczyna się dziwnie. Jeśli foton Wiedeński jest czerwony, foton z Pekiny zawsze będzie również czerwony, niezależnie od okoliczności. Splątanie kwantowe to nazwa nadana temu pozornie magicznemu połączeniu. Najważniejszą lekcją, którą należy oderwać od tego: model relacyjny upraszcza proces splątania kwantowego i usuwa jego mistykę. Splątanie kwantowe jest jednym z najbardziej niezwykłych zdarzeń, jakie kiedykolwiek miało miejsce w dziedzinie fizyki. Chociaż dwa fotony zostają uwikłane, ich cechy korelują lub dopasowują się, nawet gdy są oddzielone dużą odległością. Oczywiście para czerwonych rękawiczek jest również powiązana z przestrzenią - nawet jeśli są oddzielone dużą odległością, zachowują ten sam kolor. Jednak dopóki nie będą widoczne, para fotonów w czerwono-niebieskiej superpozycji nie jest ani czerwona, ani niebieska. Jak więc być w stanie konkurować z innym?
W końcu pierwszy foton może w jakiś sposób komunikować się z drugą. Mimo to splątanie zostało wykryte na duże odległości, mimo że sygnał musiałby podróżować szybciej niż prędkość światła. Alternatywnie para może osiedlić się na odcieniu przed rozdzieleniem. Ponadto skomplikowany zestaw równań zwanych nierównościami dzwonu wyklucza również tę teorię. Co dokładnie dzieje się w tej sytuacji? Model relacyjny może być w stanie zapewnić pewne wskazówki.
Należy pamiętać, że zgodnie z tym paradygmatem atrybuty można znaleźć tylko poprzez interakcje. Fakt, że żadna istota nie widzi jednocześnie fotonów Wiedeń, jak i Pekinu nie implikuje, że żadna z nich nie ma żadnych rzeczywistych cech w stosunku do drugiego. Czerwony odcień fotonu wiedeńskiego jest widoczny tylko w związku z widzami w Wiedniu, a nie nie w dowolnym innym miejscu. W rezultacie foton w Pekinie, a nawet wszystko w Pekinie, pozostaje w superpozycji kwantowej w oczach wiedeńczyków. Każde porównanie jest bezużyteczne, chyba że obie strony się nie zobaczą.
Niemniej jednak te pozornie odmienne zdarzenia mogą być ze sobą powiązane. Naukowiec w Wiedniu może komunikować się z kolegą w Pekinie telefonicznie. Ta interakcja lub obserwacja dostarcza informacji o czerwonym odcieniu fotonu wiedeńskiego, powodując, że foton zaplątany wydaje się czerwony. W rezultacie nie ma mistycznego połączenia w czasie i przestrzeni, ale raczej sieć relacji łączący je Występowanie i dostarczanie im własnych cech.
Filozofia i nauka są nierozerwalnie związane z odpowiednimi dziedzinami studiów.
Ernst Mach jest prawdopodobnie najważniejszym myślicielem, który nigdy nie był szeroko nagłośniony. W swoich role jako naukowca i filozofa jego zdolność do generowania nieoczekiwanych spostrzeżeń i trudnego myślenia zdobyła mu zarówno fanów, jak i krytyków w wielu dyscyplinach. Prace Macha były skrytykowane przez rosyjskie rewolucyjne Władimir Lenin w jego pismach. Alexander Bogdanov, kolejny rewolucyjny, stanął po nich z zemstą. Kilka aspektów myśli Macha zostało zintegrowanych z epicką książką, The Man Bez cech, znanego pisarza, Roberta Musila. Ponadto zarówno Einstein, jak i Heisenberg uznają teorie Macha za znaczący wpływ na ich własne odkrycia. Jakie były rewolucyjne idee, które opowiadał się za Mach, które spowodowały takie zamieszanie w dziedzinie polityki, sztuki i fizyki? Jak się okazuje, zaproponował, aby wszechświat składa się z odczuć, które ma dziwny rezonans z relacyjną teorią kwantową.
Najważniejszą lekcją jest to, że filozofia i nauka są ze sobą nierozerwalnie związane. W XVIII i XIX wieku filozoficzne założenie znane jako mechanizm kontrolowało większość społeczności naukowej. Na najbardziej podstawowym poziomie mechanizm twierdził, że rzeczywistość działała w podobny sposób jak zegar. Kosmos był ogromnym pustym pojemnikiem znanym jako przestrzeń, a wszystkie zjawiska składały się z materii, która była rygorystycznie oddziaływała ze sobą w tym pojemniku. Według Ernsta paradygmat był pomocny, ale miał swoje ograniczenia. Uważał, że koncepcja mechanizmów była zbyt metafizyczna lub eteryczna. W przeciwieństwie do tego wierzył, że nauka powinna skoncentrować się na tym, co można zobaczyć, a mianowicie uczucia, które powstają, gdy składniki oddziałują. Jeśli to brzmi znajomo, dzieje się tak, ponieważ Heisenberg był motywowany tą samą koncepcją do badania zachowań elektronów, co ostatecznie doprowadziło do odkrycia teorii kwantowej.
Z drugiej strony pomysły Mach mają znacznie szerszą aplikację. Rzeczy fizyczne, zgodnie z jego poglądem na rzeczywistość, nie są autonomicznymi elementami, które mechanicznie oddziałują, ale raczej wynikiem tych interakcji, które tworzą świat. A obserwatorzy nie są uważani za odmienne od systemu jako całości. Oni również mają sensoryczne zrozumienie wszechświata zdobytych poprzez spotkania. Po raz kolejny ten pomysł wydaje się być zapowiedzią relacyjną interpretację fizyki kwantowej, zgodnie z którymi cechy nie istnieją w oderwaniu od ich środowiska.
Twierdzenie, że Mach miał wiedzę o fizyce kwantowej, nie oznacza, że tak. Z drugiej strony obserwacja Mach pokazuje ważną interakcję między nauką a filozofią. Heisenberg mógł nie dokonać przełomowych ustaleń, gdyby nie zignorował Macha i trzymał się pomysłów mechanizmu z tak ścisłym przestrzeganiem. W podobny sposób współcześni filozofowie mogą angażować się w najnowsze naukowe rozumienie, aby wyostrzyć i poprawić własne poglądy na temat rzeczywistości i wszechświata. Jak więc wszystko to gra się, gdy stosuje się to do trudnego tematu, takiego jak świadoma myśl? To zostanie omówione bardziej szczegółowo w następnej sekcji.
Badanie relacji i korelacji może zapewnić wgląd w funkcjonowanie umysłu.
Po prostu przeglądanie Internetu przez kilka minut ujawni mnóstwo innowacyjnych zastosowań pomysłów kwantowych (lub, co dokładniej, niewłaściwe stosowanie) w różnych dziedzinach. Gurus Laud Spiritualizm, oszustwo lekarze promują terapię kwantową, a przedsiębiorcy technologiczni uwielbiają wszelkiego rodzaju bzdury kwantowe. Wygląda na to, że wewnętrzna dziwność fizyki kwantowej ma sposób na rozpalenie wyobraźni tych, którzy są nią zainteresowani. Z drugiej strony teoria kwantowa może stanowić światło na podstawowe kwestie życia? Czy jest w stanie wyjaśnić miłość, wyjaśniać początki piękna i prawdy, czy przedstawić znaczące wyjaśnienie istnienia? Nie, wcale nie. Jednak zastosowanie pomysłów relacyjnej teorii kwantowej do tematu takiego jak natura świadomości może otworzyć nowe możliwości studiów i badanie tego zjawiska.
Najważniejszą lekcją, którą należy oderwać od tego: badanie relacji i korelacji może zapewnić wgląd w funkcjonowanie umysłu. Ogólnie filozofia umysłu zapewnia trzy główne modele dla ludzkiego umysłu. Istnieje dualizm, który utrzymuje, że umysł istnieje jako odrębna, prawie duchowa istota z ciała i reszty wszechświata. Z jednej strony istnieje idealizm, który utrzymuje, że umysł zawiera i relacje za wszystko, co istnieje. Z drugiej strony istnieje naiwny materializm, który utrzymuje, że doświadczenia mentalne są tylko wynikiem podstawowych procesów fizycznych.
Relacyjna teoria kwantowa może stanowić nieco inną perspektywę niż tradycyjna teoria kwantowa. Ważne jest, aby wziąć pod uwagę znaczenie wyrażenia, aby ją zrozumieć. Nie można przecenić znaczenia znaczenia w poznaniu człowieka. Kiedy widzimy znaki, czytamy słowa lub myśli o pomysłach, wiemy, że coś znaczą, ponieważ odnoszą się lub wskazują, coś zewnętrznego dla nas we wszechświecie fizycznym. Według niemieckiego filozofa Franza Brentano celowość jest procesem, w którym wchodzimy ze sobą i znajdujemy drogę przez rzeczywistość.
Jak jednak powstaje celowość? Jednym ze sposobów rozwiązania tego pytania jest spojrzenie na istotne powiązane fakty. Informacje względne to korelacja, która występuje, gdy dwa systemy komunikują się ze sobą. Opadająca skała jest przykładem względnych informacji, która jest tworzona, gdy przedmiot zewnętrzny, skała, jest skorelowana ze stanem wewnętrznym, ustaleniem opadania przez mózg przez mózg. Kiedy ta wiedza staje się ważna, to dlatego, że wpływa ona na reakcję twojego ciała, czyli zejść z drogi wszystkiego, co się dzieje.
W tej sytuacji celowość jest tworzona przez informacje tworzone przez relacje między zewnętrzną a wnętrzem: widok spadającego sygnałów skalnych, a ty działasz, aby uniknąć tego w wyniku tych informacji. Procesy fizyczne, które mają miejsce w różnych systemach, są oczywiście krótko opisane w tym opisie. Fakt, że musiałeś uniknąć skały, nie mówi ci nic o swoim szczególnym doświadczeniu. Trudniej jest wyjaśnić, jak powstaje takie subiektywne doświadczenie. Jest to określane jako „trudny problem” świadomości i nadal jest źródłem kontrowersji.
Studiowanie fizyki kwantowej może otworzyć nasze oczy na świeże perspektywy na wszechświecie.
Co widzisz, gdy patrzysz na kota? Co widzisz? Postrzeganie, zgodnie z konwencjonalną koncepcją wzroku, dotyczy przede wszystkim nabycia informacji. Używając kształtu, włosów i wąsów kota, fotony są odbijane i wchodzą do oczu. Twoje siatkówki przekształcają światło w sygnał, który jest następnie wysyłany do mózgu. Wreszcie, twoje neurony tłumaczą informacje na zdjęcie uroczego kota, który jest tym, co widzisz. Nie jest to jednak do końca prawda. W rzeczywistości twój mózg przewiduje, co powinny zobaczyć twoje oczy. Oczy nadal zbierają światło, ale przesyłają tylko sygnały, które są w konflikcie z poprzednim obrazem. To rozbieżności między tym, czego się spodziewamy, a tym, co widzimy, zapewniają nam krytyczną wiedzę, której potrzebujemy, aby zrozumieć świat zewnętrzny. Najważniejszą lekcją, którą należy oderwać od tego: badanie fizyki kwantowej może otworzyć nasze oczy na świeże perspektywy wszechświata.
Korzystając z pojęcia znanego jako model świadomości rzutowej, możemy przedstawić drugie wyjaśnienie wzroku, w którym mózg odgrywa wiodącą rolę. Zgodnie z tym poglądem mózg generuje świadomość poprzez ciągłe ulepszanie swoich z góry przyjętych przekonań i reprezentacji mentalnych w odpowiedzi na informacje zebrane przez nasze zmysły. Oznacza to, że nasze postrzeganie rzeczywistości jest „potwierdzonym halucynacją”, które jest stale aktualizowane i ewoluujące. Pod pewnymi względami nauka i filozofia opierają się na tych samych pomysłach. Ludzkość opracowuje jeden obraz tego, jak działa świat, a następnie poprzez doświadczenie i eksperymenty odkrywamy wszystkie sposoby, w jakie rzeczywistość różni się i jest sprzeczna z tym, jak działa świat. Oczywiście, podczas gdy nasze mózgi ukończyły ten proces w ułamku sekundy, nauka uzupełnia go w znacznie dłuższym okresie. Testowanie i opracowanie nowych pomysłów wymaga społeczności, a ukończenie tego procesu zajmuje dziesięciolecia.
Nasze teorie fizyki kwantowej, które obejmują interpretację relacyjną, są tylko najnowszym manifestacją tego ciągłego procesu rozwoju. Obecnie zapewniają nam najdokładniejszą reprezentację rzeczywistości w oparciu o to, co możemy zobaczyć, mapować i mierzyć w teraźniejszości. W każdym razie jest to dość dziwny obraz. Relacyjna fizyka kwantowa przedstawia wszechświat, w którym obiekty, które są statyczne i stabilne, nie istnieją. W przeciwieństwie do dyskretnych rzeczy oddziałujących w kosmosie, rzeczywistość składa się w całości z sieci interakcji, w której zdarzenia zbiegają się i rozpraszają w niekończącej się pianinie. My również zostajemy wciągnięci w wir relacji interpersonalnych. Możliwe jest, że ta stała zapora połączeń jest odpowiedzialna za naszą tożsamość lub podmiotowość. Widzenie świata w ten sposób może wydawać się dziwne, a nawet halucynogenne, ale na razie to halucynacja została zweryfikowana i powinniśmy poczekać i zobaczyć, dokąd nas prowadzi.
Wniosek nowatorskiej Helgoland.
Notatki te przekazują następujące główne przesłanie: na początku XX wieku kadra młodych naukowców, zwłaszcza podatnych na alergię Werner Heisenberg, zaczęła dekonstruować konwencjonalne zrozumienie fizyki. Ich paradygmat wszechświata kwantowego, który charakteryzuje się niepewnością i prawdopodobieństwem, zastąpił poprzedni model deterministyczny i mechaniczny. Zgodnie z relacyjną interpretacją fizyki kwantowej rzeczywistość kwantowa składa się z sieci niestabilnych połączeń - to, co jest prawdziwe i prawdziwe, może się zmienić w zależności od relacji.
Kup książkę - Helgoand autorstwa Carlo Rovelli
Scenariusz BrookPad Zespół oparty na Helgoland przez Carlo Rovelli